Wikkie1977- Журнал, 13 июл 23

Wat naar dat je daar zo mee zit. Wel herkenbaar, soms is het zo lastig om zo'n gesprek terug te halen of te relativeren. En soms komen dingen ook gewoon hard binnen... Kun je er op terugkomen met die ergo? Misschien verduidelijking vragen of checken of je het goed gehoord/begrepen hebt? Misschien heb je er dan minder last van?  

Oh wat shit zeg! Ik sluit me bij cococo aan. Al zal dat best spannend zijn! 

Je voert een reden aan waarom je teveel gegeten hebt, maar eigenlijk had je zo’n moeilijk gesprek moeten kunnen hebben en je gewoon aan je dieet houden. 

Ik vermoed dat Wikkie zich daar zelf ook bewust is en vind dat je het te zwart/wit neerzet. Er zijn mensen die dat soort gesprekken lastig vinden. Dat frustreert, op meerdere vlakken. Om dat om te zetten in overeten is inadequate coping, gaat je nooit het gewenste resultaat opleveren dus, maar zolang je er nog niets tegenover kunt zetten ‘gewoon’ logisch. Waarmee ik er overigens geen waarde-oordeel aan wil geven. Het is niet goed of fout, het is gewoon niet helpend.  

Je kan je schuldig voelen over de afgelopen dagen, maar wat geweest is kan je niet meer veranderen. Kom op je kunt het!! 

Stel dat er in de toekomst weer zo’n gesprek toevallig plaatsvindt, hoe wil je dan dat je handelt? 

Dank je voor jullie berichtjes. Ik ga er zeker op terugkomen bij de ergo. Ik ga haar van de week een mail sturen. Maar ik wilde gewoon eerlijk zijn in deze app als een soort bewustwording. Omdat ik long covid heb werken mijn hersenen momenteel nog anders. Het voelt als vertraagt. Ook overvallen dingen me en ben ik snel gefrustreerd (omdat ik het niet begrijp). Dus het best is idd er even op terugkomen. Maar ja, het is gewoon moeilijk. Het hele proces met LC is gewoon moeilijk. Anyway, ik ben mijn verhaal kwijt en dat is wat ik wilde. Dank voor de support:) 

Ik snap je helemaal hoor, Wikkie. Mijn therapeut zet: Schrijf alles op wat je niet begrijpt, wilt weten of vragen over hebt. Ik zat 'm van de week ook glazig aan te kijken met galmende geluiden in mijn oren. Hij vroeg of ik het nog volhield? 'k Vertelde gewoon eerlijk dat de helft me ontging. Reageerde ie met: Ja, je vraagt steeds vaker: Wat zeg je nou! Zij zijn er om jou/ons te helpen. Gewoon je vraag terugleggen! En eetfrustratie snap ik ook. Het lukt mij nog aardig om er tegen te vechten, maar weet niet hoe lang ik dat nog vol hou. Het is zo'n beetje het enige wat overblijft. Behalve lezen, tekenen en handwerken. Nu heb ik gelukkig wel een man thuis, die zonder te weten dit nog in toom houd. Hang on, girl! Het komt goed!